***

iskra słabości
co potrafi wzniecić pożar
cień uśmiechu
który znika przy słonecznej pogodzie
nutka mądrości
którą zagłuszy płacz dziecka
szczypta tęsknoty
dosypana do czary goryczy

taka byłam
zanim rozdziobały mnie kruki

cena istnienia.

cienka nić istnienia
tak łatwa do zgubienia
przez wiatr unoszona
przez dym z głów zgaszona
cena jej gdy pęka
drugiego człowieka udręka
czasem ona nic nie znaczy
gdy nikt z Tobą iść nie raczy
czasem znika w wojnie mowy
lecz nie zaczyna się żywot nowy

…

z ukrycia obserwuję świat
wszyscy stoją na głowach
czasami krzyczą
czasami płaczą
co się stało z ich uśmiechem?

***

z  niedomówienia

obsypana ziarnem obłudy

narodziłam się

od pierwszego dnia

ze łzami w oczach

uparcie żyjąc

kopię swój grób

bezsens.

szukam koloru bólu
kiedy tęsknota zbyt daleka
kiedy brak odbija się echem
i dudni pośród komór serca
a przedsionek wypełniony nicością

płuca pełne łez
nie oddycham

bezsens.

kłamała.

na krawędzi mówienia
spadam z powodu milczenia
bo próżność stworzenia
nie zna mojego istnienia
bo czerwień ust
wzięta z niedomowienia
uparcie kłamała…

ocalona.

Zgwałcony promień płakał iskrami. Mała dziewczynka przyglądała się, jak wznieca się pożar. Kolejne łzy promyka pochłaniały wszystko. Marzenia, myśli, wspomnienia… Stare pamiętniki, klasery, dębową półkę. Dziewczynka zaczęła płakać, bo płomyk zapłakał jej lalkę, lalkę, jaka była jej jedyną bliską duszą, osobą… Łzy dziewczynki nie mogły równać się z ogromem płomieni… Dlaczego promyk płakał?  Dlaczego nie potrafił przestać, powstrzymać iskierek, płomieni…

Dom runął… Świat runął…

Dziewczynka utonęła we własnych łzach…

Lalka została ocalona…

pokrojona.

Dotknął,

a wiedział, że każdy dotyk może zrobić jej krzywdę.

Chwycił nóż,

a wiedział, że boi się błyszczącego ostrza.

Zaczął kroić,

a wiedział, że sprawi jej to ból.

Zlizywał krew,

była smaczna, a ona powoli umierała.

Pokroił,

pokroił biedną tęczę w kromki, i zjadł na śniadanie,

posmarowawszy najtańszą margaryną, nawet nie poczuł smaku…

dotyk.

w cieniu bezmyślności
gdzie cyniczny śmiech
przewierca kolejne warstwy
dotykając tam gdzie ośrodek niczego
rozrywa skórę ułudy
nie pozwala marzyć
trochę boli…

gdy.

gdy słowo zamienia się w dotyk
gdy słowo staje się pieszczotą
gdy słowo nagle jest pożądaniem
gdy słowo to już nie tylko słowo